Waarom was hij zo in tranen?

Haar zoon was zojuist van typeles thuis gekomen. 
Waarom was hij zo in tranen? 

Met het hoofd omlaag, stormde hij naar zijn moeder toe en beukte tegen haar buik: sorry, sorry, sorry mam en begon te huilen. 
Ze sloeg haar armen om hem heen en streelde zijn hoofd, zich totaal niet bewust van wat er aan de hand was. 

Wat was er gebeurd? 

Het was de 5e les. Bjorn kwam de les in en ik wist niet meer goed hoe ik hem in moest schatten. In de les werkte hij kei en keihard, maar dat was ook eigenlijk het enige oefenen wat hij deed. Ook deze keer had hij niets aan zijn huiswerk gedaan en zijn achterstand was eigenlijk niet meer in te halen. 

Ik legde de letters uit aan mijn 22 leerlingen en zette ze aan het werk.
Daarna nam ik Bjorn apart. Wat speelt er bij hem, kan ik hem helpen?

Hij was niet echt toegankelijk. Ik keek de klas rond, iedereen was hard aan het werk. 3 kwartier ben ik met hem in gesprek geweest.

Hij vertelde hij dat zijn zusje op speltherapie zat, door zijn gedrag en dat hij vaak ruzie maakte met zijn ouders. Hij baalde zelf enorm van zijn gedrag: wist ook niet waarom hij zo deed.
Het 'gebeurde gewoon'. 

Poeh, ik ben typejuf, geen pedagoog. Is het verantwoord om hier 'advies' in te geven? En...kan ik dat wel maken tov de andere leerlingen? Gaat mijn werkgever hiermee wel akkoord, dat ik dit doe?
Maar... alles in mij schreeuwde: HELP HEM!

Ik heb me proberen te verplaatsen in zijn ouders. Wat zou ik fijn vinden, als MIJN kind deze problemen zou hebben? 

Ik stelde hem 1 vraag: Heb je dit wel eens tegen je ouders gezegd? Dat het je zo spijt? Dat je er zelf ook enorm van baalt? Dat je verdrietig bent dat je zus door jou op speltherapie zit. Het opstandige in hem kwam weer terug. Het was toch zinloos, hij was stom en zijn ouders waren zo boos; het zou niets veranderen. 

Denk je dat Bjorn, of weet je dat?vroeg ik hem.
Ik legde hem uit dat iedereen fouten mag maken, maar dat een oprecht excuus mij als moeder enorm raakt.

De overige kinderen werden onrustig, ik moest het gesprek staken, de les zat er ook bijna op. Als afsluiter zei ik hem: denk er maar eens over na.

2 weken later verraste Bjorn mij enorm. Hij had 8 uur geoefend in de afgelopen weken en was weer helemaal bij met huiswerk. Toen ik hem vertelde hoe trots ik op hem was, glunderde hij compleet. 

Na het examen en diploma-uitreiking stond ik op het punt om naar de volgende school te vertrekken toen Bjorns moeder naar me toe kwam.

Juf Diana, mag ik 2 minuten van je tijd? Ze vertelde me dat Bjorn niet wilde vertellen wat wij hadden besproken, maar dat hij thuis was gekomen, in haar armen was gedoken en maar steeds zijn excuses bleef maken. Tranen met tuiten had hij gehuild terwijl hij maar sorry bleef zeggen. En dat er sinds die tijd veel veranderd was. 

Was het verantwoord, dat ik 3 kwartier aan 1 leerling heb gegeven? 
Vast niet.

Heb ik er spijt van? 
Wat denk je zelf? 

Als op vleugels ben ik naar het volgende examen gereden.